Τρυπημένοι Κουβάδες.

Καμιά μαργαρίτα πια,
κανένα "μ' αγαπά, δε μ' αγαπά,", 
"θα 'ρθει, δε θα 'ρθει", 
"θα γίνει, δε θα γίνει".
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και
το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και
κάποιο λάκκο έχει η φάβα
κι έχει και τρύπα ο κουβάς για να ΄ναι πάντα άδειος.
Ειδικά πάνω στο άδειο έκανα διατριβή με την ίδια μου τη ζωή.
Δραματικά δύσκολο να το αποδεχτώ.
Το έβλεπα σαν ελάττωμα. 
Και σαν σκάνδαλο.
Θορυβημένος και απαρηγόρητος
για χρόνια γέμιζα τη ζωή μου σπίτια άδεια από ανθρώπους,
στους κήπους και τα μπαλκόνια να φυτρώνουν κάθε Άνοιξη
λογής - λογής μαργαρίτες που περιμένουν να μαδηθούν.
Δεν μαδώ καμιά μαργαρίτα πια.
Τις ποτίζω με τους τρυπημένους κουβάδες μου, τα τέλεια ποτιστήρια.

Κι ότι μ' αγαπά, θα έρθει 
και θα γίνει η Κυριακή μια συναρπαστική μέρα.

Το εννοώ.