Α ρε μάνα.
Αφέθηκα στα παραμύθια σου,
σε εκείνα που έκλειναν οι πληγές με την φωνή σου.
Θυμάσαι Μάνα;
"Φυλάξου μου έλεγες,θα έρθει ο μπαμπούλας",
μα ποτέ σου δεν μου τον έδειξες
μου λεγες ..."μην φοβάσαι εγώ εδώ είμαι".
Την νεράιδα Μάνα την θυμάσαι;
Αυτή που το δόντι θα μου έπαιρνε;
Ποτέ μου Μάνα δεν την είδα.
"Γιατί;" σε ρώταγα.
"Θα μεγαλώσεις" μου έλεγες "και θα καταλάβεις".
Όχι ρε Μάνα δεν κατάλαβα.
Ακόμα προσπαθώ.
Μαζί περίμενα να μεγαλώσουμε
στο πλάι σου να καταλάβω.
Δεν περπάτησα μόνη μου,εσύ με κρατούσες.
Και χτύπαγα Μάνα και μου λεγες "δεν πειράζει μεγαλώνεις"
Μα ακόμα χτυπάω Μάνα και πονάει πιο πολύ.
Η ψυχή είναι που στάζει αίμα Μάνα η ψυχή.
Η πόρτα μας δεν χτυπά συχνά πλέον Μάνα
παιδιά δεν παίζουν έξω από αυτήν,
και στον καθρέφτη χθες η απουσία σου με κέρασε μια άσπρη τρίχα.
Δεν τις μπορώ τις αλήθειες άλλο ρε Μάνα.
Θέλω πίσω των παραμυθιών την αγκαλιά σου.
Είναι και εκείνος ο γιατρός που κάπως μου τα είπε....δεν θυμάμαι.
Φοβάμαι ρε Μάνα όταν λείπεις.
Γαμώτο ρε Μάνα....
έλα να το φιλήσεις να περάσει.....
Π. Στυλιανόπουλος
