Ήταν μια όμορφη ιδέα.

Ήταν μια όμορφη ιδέα
αναμφίβολα.
Ήρθε χαράματα γεμάτη υποσχέσεις.
Ξεπέζεψε γυμνή από ένα όνειρο
και κάθισε ανάλαφρα στου κρεβατιού την άκρη.
Μισόκλεισα για μια στιγμή τα μάτια
να δω αν ονειρεύομαι
σαν τ' άνοιξα
μονάχα σκόνη απ' του αλόγου τις οπλές.
Μου είχε φύγει.

Κι ήταν μια όμορφη ιδέα
σας ορκίζομαι.
Ίσως γινόταν ένα ποίημα, ένας έρωτας
ένα ταξίδι στα μυστήρια της Ιθάκης
γαλάζια πινελιά στα παραμύθια μου
παράθυρο στην χώρα των θαυμάτων.
Ίσως γινόταν μια σημαία, ένα μήνυμα
ροδόσταμα στο μύλο της ελπίδας
ένα ψωμί, εκατομμύρια ψωμιά
για να χορτάσουν τα πουλιά όλου του κόσμου.

Ήταν μια όμορφη ιδέα
αναμφίβολα.
Ή μήπως ήταν η ιδέα μου μονάχα;

Χάρης Μελιτάς

Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.!

Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά.

Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.

Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ...
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ...
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω... μερικές φορές...
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν...

Οδυσσέας Ελύτης

Και το φεγγάρι μάτωσε..

Κι αφού κανείς δεν πήρε την ευθύνη του χαμού 

την πήρε όλη το φεγγάρι.

Και μάτωσε..

Από την αγωνία του πατέρα να σώσει τα παιδιά του..

Από την κραυγή της μάνας που βαλε το σώμα της 

μπροστά στη φωτιά..

Από το κλάμα του κοριτσιού που έπεφτε απ’ το βράχο 

στην αγκαλιά της θάλασσας..

Από το θάρρος της ηλικιωμένης που έσωσε τα εγγονάκια της

 και γύρισε στο πλευρό του άρρωστου συντρόφου της

 προτιμώντας να καεί μαζί του.. 

Μάτωσε κι απ’ τα κλάματα των ζωντανών..

Και βγήκε κατακόκκινο απ’ το αίμα τόσων ανθρώπων 

σ’ ένα ουρανό αμίλητο και σταχτί...