Κυριακή 24 Μαΐου 2020

Έλλη Αλεξίου: Θα μπορούσα να ερωτευτώ και στα 90 μου

 Έλλη Αλεξίου



—Ο έρωτας αλλάζει τον άνθρωπο;

—Ο έρωτας είναι ένα από τα ωραιότερα αισθήματα του ανθρώπου. Όταν γνωρίσω ένα νέο και μου πει ότι δεν ερωτεύτηκε νιώθω οίκτο γι’ αυτόν. Γιατί δεν έχει νιώσει το πιο ωραίο αίσθημα του ανθρώπου. Μας γεμίζει, μας απασχολεί όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας. Θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι για το χατίρι του, θέλουμε να γίνουμε σημαντικότεροι για το χατίρι του, θέλουμε ν’ αρέσουμε και για ν’ αρέσουμε πρέπει να είμαστε διαρκώς στο δρόμο της βελτίωσής μας.

Δεν είναι απλώς ένα γέμισμα ζωής, αλλά είναι και μια μέθοδος ζωής, είναι πορεία ζωής, είναι είδος κινητήριας δύναμης.

Όπως έχουμε τις δυνάμεις της κίνησης -κινείται, λέμε, με τον ατμό, κινείται με τον αέρα, κινείται με τον ηλεκτρισμό, με το μαγνητισμό. Ο αισθηματίας άνθρωπος κινείται με τον έρωτα. Ζει, υπάρχει με τον έρωτα. Και είναι ένα αίσθημα, ευτυχώς, που δεν εξαντλείται και ούτε καν έχει ηλικία. Νομίζω μάλιστα ότι όσο ωριμάζεις τόσο καλύτερα τον καταλαβαίνεις τον έρωτα. Ο έρωτας του ανώριμου ανθρώπου δεν είναι τίποτα. Είναι κι αυτός ανώριμος, τίποτα απολύτως. Δεν είναι ουσία της ζωής του, είναι ψιμύθιο της ζωής του.

(…) Όταν βλέπω ανθρώπους που είναι απογοητευμένοι απ’ τον έρωτα, προσπαθώ να τους πείσω ότι είναι ευτυχείς, ότι αυτόν τον πλούτο που νιώθουνε, δε θα τον ξανανιώσουνε. Δεν έχει σημασία αν πάσχουνε. Είναι σαν τον καλλιτέχνη. Όταν κάνει ένα καταπληκτικό έργο τέχνης και βρίσκεται κάτω από την επήρεια της συγκίνησης της μεγάλης τέχνης είναι δυστυχής; Ο ίδιος δεν καταλαβαίνει βέβαια τι είναι, δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει.

Αλλ’ αυτό είναι ευτυχία, είναι πλούτος ζωής. Όταν σου περάσει αυτό το αίσθημα το ερωτικό, θ’ αντιληφθείς ότι είσαι ένα ον παρόμοιο προς το φυτό, προς το ζώο. Υπάρχεις όταν είσαι ερωτευμένος.

(…) Όταν ο άνθρωπος χάσει τον έρωτα, αποξηραίνεται, απλώς ζει, απλώς υπάρχει, όπως λένε για τα μέταλλα που απλώς υπάρχουν. Ε, το ίδιο και ο άνθρωπος.

—Μπορεί ν’ αναπτυχθεί μία σχέση ερωτική όταν υπάρχει χάσμα πνευματικό;

—Μα ο έρωτας δε φαντάζομαι να ζυγιάζεται με τα εκατέρωθεν βάρη ικανοτήτων ή κοινωνικής θέσης, βέβαια επηρεάζεται, αλλά δεν εμποδίζεται. Μπορεί να γίνεται πιο δύσκολος, κάποτε και ανυπέρβλητος.

Νομίζω ότι εις τον έρωτα εξυπακούεται ότι υπάρχει και κάποια άλλη δύναμη, στο πρόσωπο που ερωτευόμαστε. Θέλεις να ’ναι μια ανωτερότητα πνευματική, διανοητική, να έχει ηρωική στάση απέναντι στη ζωή. Ν’ αντιλαμβάνεσαι δηλαδή ότι σε συγκινούν πολλές πλευρές.

Αν γνωρίσεις έναν άνθρωπο, διανοητικά, πνευματικά, οπωσδήποτε συναισθηματικά κατώτερο, δεν μπορείς να συγκινηθείς. Βέβαια οι κοινωνικές τοποθετήσεις δημιουργούν εμπόδια στον έρωτα. Είναι γεγονός. Εάν κάποιος θέλει να μείνει στο ύψος του ως διοικητής, διευθυντής, ως υπεύθυνος μιας θέσης, δεν μπορεί να κάνει δεσμό με μια υπάλληλό του. Είναι γεγονός αυτό και σωστό είναι. Έτσι πρέπει να γίνεται. Εκτός αν, βέβαια, νιώσει ένα τόσο ισχυρό έρωτα, οπότε εγκαταλείψει και τις θέσεις και τα μεγαλεία και…

(…) Ο έρωτας δεν εξαρτάται απ’ την ανταπόκριση. Ο άνθρωπος δεν ερωτεύεται όταν στον έρωτά του υπάρχει ανταπόκριση. Μπορεί να ερωτευτεί χωρίς ανταπόκριση, όπως μπορεί να έχει ανταπόκριση και ο ίδιος να μην ερωτεύεται, να τον αγαπούν χωρίς ν’ αγαπά.

—Δεν υποφέρει όμως αυτός που δεν έχει ανταπόκριση;

—Σίγουρα, αλλά βέβαια το να τον αγαπούν κι αυτός να μην αισθάνεται τίποτα είναι μηδέν γι’ αυτόν, το ανύπαρκτον. Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει ανταπόκριση. Νομίζω ότι πιο πολύ αγαπά όταν δεν υπάρχει.

—Και πώς το εξηγείτε αυτό;

Διότι σου λείπει κάτι και το επιθυμείς. Όταν το έχεις, δεν το επιθυμείς. Όταν έχεις κάτι δεν πάσχεις. Πάσχεις όταν δεν το έχεις. Έτσι λέω εγώ…

(…)

—Πιστεύετε ότι υπάρχει όριο ηλικίας στον έρωτα;

—Στο ρομαντικό έρωτα δεν υπάρχει όριο.

—Θα μπορούσατε να ερωτευτείτε ρομαντικά εσείς που πλησιάζετε τα ενενήντα;

—Βεβαίως. Σ’ όλη μου τη ζωή υπήρχαν άνθρωποι που τους αγάπαγα. Αλλά όλα τ’ άλλα νταραβέρια ήτανε πάντοτε ξένα από μένα.

(…)
.
.

..Έλλη Αλεξίου..

Δευτέρα 11 Μαΐου 2020

Χωρίς ήλιο..




Μας βλέπει ο Ήλιος σούρουπο... όταν δύει.
Ένα παράξενο πράγμα.
Μένουμε μέσα και βγαίνουμε εκεί λίγο πριν πέσει να τον δούμε κι εμείς. Να του πούμε "καληνύχτα". Έτσι κύλησε η ζωή σε αυτόν τον δρόμο τα τελευταία 50 χρόνια που χτίστηκε το απέναντι κτήριο. Εγώ τον πρόλαβα τον δρόμο και πριν χτιστεί. Όχι μεγάλες διαφορές αλλά να! μετά το απομεσήμερο είχαμε Ήλιο. Κρατούσε τις σωστές ώρες 4 με 7 να βγούμε να παίξουμε μετά το σχολείο...
Μου λένε πως σε κάποια μέρη στον κόσμο είναι χειρότερα... έχουν έξι μήνες νύχτα. Και κάπου στους πόλους δεν ξημερώνει ποτέ.
"Καλύτερα εμείς από αλλού" έλεγα στα παιδιά μου πριν 20 χρόνια, που ήτανε κι εκείνα μικρά και θέλανε παιχνίδι στο φως. Γέμιζε η γειτονιά με φωνούλες για 90 λεπτά, όταν έσκαγε το φως Του πάνω στις προσόψεις των σπιτιών μας και τα χρώματα γίνονταν επιτέλους χρώματα, οι άνθρωποι πιο γελαστοί και τα παιδιά πιο ανέμελα.
Μεγάλωσαν, φύγανε, πήγανε σε πόλεις και σε χώρες που ο Ήλιος σχεδόν δεν δύει ποτέ, άλλος στην Ελλάδα, άλλος στην Αφρική... Πέθαναν κι άνθρωποι στην γειτονιά, έχασα κι εγώ τον άνθρωπό μου πέρυσι, αλλά κανένα μου παιδί δεν είχε τον χρόνο να γυρίσει. Εγώ καταλάβαινα. Τους είπα: "Η Αγάπη δεν μετράει χιλιόμετρα, ούτε ο Πόνος. Και να έρθετε ως εδώ, δεν θα γυρίσει πίσω". Δεν θέλω τα παιδιά να σέρνουνε ενοχές και τραύματα. Άστα να μαζεύουν Ήλιο.
Έμαθα και στην μοναξιά, έμαθα και στην λύπη. Και δεν το κάνω και θέμα. Ένα μόνο παράπονο με τρώει. Όταν βγάζει συννεφιά κι έρχεται η ώρα Του να φωτίσει τα παράθυρά μου και τα σύννεφα δεν Τον αφήνουν. Για αυτήν την έρημη την μια ώρα που Τον περιμένω να έρθει και δεν μπορώ να Τον χαρώ. Αυτό με τυραννάει. Και η βροχή που ξεπλένει το ανθρώπινο από το μη ανθρώπινο, κι αυτή ακόμα μέσα μου έχει δικαιολογία. Αλλά το αραιό συννέφιασμα, ειδικά τώρα που δεν έχω παρέα, με θυμώνει, να! θα το πω, με εξοργίζει.
Ποτέ δεν έφυγα από δω.
Θέλω την ώρα που θα φεύγω, να σκάσει στα παράθυρά μου, έτσι απογευματάκι, να κατρακυλάνε τα χρώματα στις προσόψεις των σπιτιών, κι εγώ από μέσα, να αποχαιρετώ για πάντα μια ζωή χωρίς Ήλιο.
Αυτό εύχομαι, να!
Να φεύγω την ώρα που θα φεύγει.
Για να με πάρει.
Μαζί Του.

Δευτέρα 4 Μαΐου 2020

"Ο κόσμος δεν έγινε τώρα κακός.... πάντα ήταν".


Δείτε αυτή την κυρία
Ας μην ξεχάσουμε ποτέ το όνομά της..
Irena Sendler




"Ο κόσμος δεν έγινε τώρα κακός.... πάντα ήταν". "Το βραβείο δεν το παίρνει πάντα αυτός που το αξίζει"

Πρόσφατα πέθανε μια 98χρονη κυρία που την έλεγαν Ιρένα.
Κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου η Ιρένα εργαζόταν στο γκέτο της Βαρσοβίας ως ειδική υδραυλικός υπονόμων.
Είχε όμως κι έναν απώτερο σκοπό.
Όντας Πολωνέζα ΗΞΕΡΕ ποια ήταν τα σχέδια των ναζί για τους Εβραίους.
Η Ιρένα έβγαζε λαθραία βρέφη τοποθετώντας τα στον πάτο της εργαλειοθήκης της ή σε ένα σάκο από λινάτσα που είχε στην καρότσα του φορτηγού της για τα μεγαλύτερα παιδιά.
Ακόμα, είχε ένα σκύλο στην καρότσα, που τον είχε εκπαιδεύσει να γαβγίζει όταν οι ναζί φαντάροι της άνοιγαν να μπει ή να βγει από το γκέτο.

Οι φαντάροι, φυσικά, δεν ήθελαν πάρε-δώσε με το σκύλο, ενώ το γάβγισμά του κάλυπτε τους θορύβους/ήχους που έκαναν τα βρέφη/παιδιά!
Στο διάστημα που το έκανε αυτό, κατάφερε να φυγαδεύσει και να σώσει 2.500 παιδιά και βρέφη.

Συνελήφθη και οι ναζί τη χτύπησαν πάρα πολύ άσχημα και της έσπασαν και τα χέρια και τα πόδια.
Η Ιρένα κράτησε ένα αρχείο με τα ονόματα των παιδιών που είχε διασώσει και το φύλαξε σ΄ένα γυάλινο βάζο που έθαψε κάτω από ένα δέντρο στην αυλή της.

Μετά τον πόλεμο, προσπάθησε να εντοπίσει όσους γονείς είχαν επιζήσει και επανένωσε τις οικογένειες.
Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πεθάνει στους θαλάμους αερίων. Τα παιδιά αυτών, τα βοήθησε να τακτοποιηθούν σε θετές οικογένειες ή να υιοθετηθούν.

Το 2007, η Ιρένα προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Δεν επελέγη.

Ο Πρόεδρος Ομπάμα το είχε κερδίσει ένα χρόνο πριν γίνει Πρόεδρος, για την εργασία του ως "οργανωτής κοινότητας" για το ACORΝ... και ο Αλ Γκορ το κέρδισε το 2007, για ένα φιλμ σχετικά με την υπερθέρμανση της γης...

Εις μνήμην της - 63 χρόνια μετά...

Βάζω το λιθαράκι μου προωθώντας αυτό το μήνυμα

Ελπίζω να κάνετε κι εσείς το ίδιο...

Είναι τώρα πάνω από 60 χρόνια που τέλειωσε ο Β΄Παγκόσμιος στην Ευρώπη.

Αυτό το μήνυμα στάλθηκε ως "μνημόσυνη αλυσίδα", εις μνήμην των 2 εκατομμυρίων Εβραίων, 20 εκατομμυρίων Ρώσων,500.000 Ελλήνων, 10 εκατομμυρίων χριστιανών, που δολοφονήθηκαν, σφαγιάστηκαν, βιάστηκαν, κάηκαν, λιμοκτόνησαν και ταπεινώθηκαν.

Είναι επιτακτική ανάγκη να διασφαλιστεί ότι ο κόσμος ποτέ δεν θα ξεχάσει, γιατί υπάρχουν άλλοι που θα το ξανά έκαναν...



Τα δυο δάκρυα...

  Από τη γη δύο δάκρυα, θερμά μαργαριτάρια ανέβηκαν  και στάλαξαν στου Πλάστη τα ποδάρια.
 Κι’ είπε το πρώτο τρέμοντας στο Θείο Θρόνο
 Εμένα...