Η δυνατή γυναίκα .

Amanda Oleander Art.

Μια γυναίκα που λένε ισχυρή είναι μια γυναίκα που έχει ένα απίστευτο όριο αντοχής.
Ξέρει πως να βάζει ένα γόνατο στο πάτωμα όταν πρέπει Και να κάνει ό, τι καλύτερο μπορεί για να κάνει τον κόσμο να πάει καλά όσο το δυνατόν περισσότερο...

Όταν σε βλέπουν σαν μια δυνατή γυναίκα, νομίζουν ότι δεν χρειάζεσαι τίποτα ή κανέναν, μπορείς να τα χειριστείς όλα και να ξεπεράσεις ό, τι συμβαίνει.
Ότι δεν σε πειράζει να σε ακούσουν, να σε φροντίσουν ή να σε χαϊδέψουν!

Όταν σε βλέπουν σαν μια δυνατή γυναίκα, απλά προσπαθούν να σε βοηθήσουν να κουβαλήσεις τους σταυρούς τους.
Σου μιλάνε και νομίζουν ότι δεν χρειάζεται να σε ακούσουν.

Δεν ρωτάς μια δυνατή γυναίκα αν είναι κουρασμένη, υποφέρει ή πέφτει, αν έχει άγχος ή φόβο.
Το σημαντικό είναι ότι είναι ακόμα εκεί: ένας φάρος στην ομίχλη ή ένας βράχος στη μέση της θάλασσας.

Η δυνατή γυναίκα δεν συγχωρείται για τίποτα. Αν χάσει τον έλεγχο, γίνεται αδύναμη.
Αν χάσει το κρύο αίμα της, γίνεται υστερική.

Όταν η δυνατή γυναίκα εξαφανίζεται για ένα λεπτό, είναι αμέσως αντιληπτή, αλλά όταν είναι εκεί, η παρουσία της είναι συνηθισμένη.

Αλλά η δύναμη που χρειάζεται κάθε μέρα για να είναι τέτοιου είδους γυναίκα δεν έχει σημασία για κανέναν.

Τιμή, αναγνώριση, σεβασμό και ευχαριστώ στις δυνατές γυναίκες της ζωής σας, γιατί πρέπει επίσης να διατηρηθούν, να αγαπούν και να αισθάνονται ότι μπορούν να ξεκουραστούν.

Όταν άρχισα ν αγαπώ τον εαυτό μου.

«ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑ Ν΄ΑΓΑΠΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ» 

Η σοφία του Τσάρλι Τσάπλιν

Το απίστευτο ποίημα του Τσάρλι Τσάπλιν για την αγάπη του εαυτού (αυτοαγάπη) για το οποίο πιθανώς να μην ακούσατε ποτέ


Ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι γνωστός σήμερα ως κωμικός που πρωταγωνίστησε στις βουβές ταινίες από το 1920 μέχρι το 1950 και είναι αναγνωρίσιμος ακόμα και σήμερα από το εμβληματικό του μουστάκι και το καπέλο του. Ενώ πολλοί άνθρωποι μπορούν ακόμα να τον αναγνωρίσουν ως έναν σταρ των βουβών ταινιών, λίγοι ξέρουν πόσο διορατικός και έξυπνος ήταν.

Η σκηνή από την ταινία «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ» στην οποία ο Τσάρλι μιλάει για αυτά που μας ενώνουν ως ανθρώπους, για τα εγγενή μας δικαιώματα στον πλανήτη και για το πώς χάσαμε το δρόμο μας εξαιτίας της απληστίας, είναι ίσως η μεγαλύτερη ένδειξη για το μυαλό πίσω από τον άνθρωπο.

Παρόλο που έχει πεθάνει εδώ και περίπου σαράντα χρόνια, η κληρονομιά του συνεχίζει να υπάρχει και να μας εμπνέει καθημερινά με εκπληκτικές γνώσεις, σοφία και χιούμορ.

Το ποίημα που ακολουθεί, μας παρουσιάζει τη μοναδική και οξυδερκή του κατανόηση για την αγάπη προς τον εαυτό (αυτοαγάπη).

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυθεντικότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε σεβασμό.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ωριμότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυτοπεποίθηση.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε απλότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”. Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι αυτοαγάπη.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο. Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε μετριοφροσύνη.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου όλα συμβαίνουν. Έτσι σήμερα, ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω ικανοποίηση.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο. Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα σοφία της καρδιάς.

Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες. Σήμερα ξέρω ότι αυτό είναι η ζωή!

Τι υπέροχο κείμενο για την αυταγάπη! Μπορείτε σίγουρα να δείτε ότι ο Τσάρλι ήταν ένας σοφός άντρας που έμαθε πολλά κατά τη διάρκεια της ζωής του. Αυτό το ποίημα μας υπενθυμίζει δυναμικά ότι υπάρχει κάποιο μάθημα σε όλες τις εμπειρίες της ζωής μας.

Παρόλο που μπορεί να μην είμαστε σε θέση να το δούμε εκείνη τη στιγμή, εκ των υστέρων μπορεί να ανακαλύψουμε πώς αυτά τα μαθήματα που μας έδωσε η ζωή, μας εξυπηρέτησαν κατά κάποιο τρόπο. Κάθε γραμμή από το ποίημα μοιράζεται μαζί μας ένα μάθημα που μπορούμε να το έχουμε στο μυαλό μας όταν έχουμε εκείνο το αίσθημα πως δεν είμαστε αρκετά καλοί και δεν ξέρουμε πού θέλουμε να βρισκόμαστε.

Είναι η αγάπη προς τον εαυτό κάτι με το οποίο παλεύει κάποιος; Πιστεύω ότι το να μάθει να αποδέχεται κάποιος τον εαυτό του όπως είναι, γνωρίζοντας ταυτόχρονα πού θα ήθελε να βελτιωθεί, είναι ένα ισόβιο ταξίδι.

Πηγή: awakengr

Μην ξεχάσετε τα παιδιά.

Η διαδρομή ήταν Μάτι - Ραφήνα κι αμέσως πίσω, μέχρι το άλλο τέρμα, τη Νέα Μάκρη, και πίσω πάλι. Κάθε απόγευμα, όλο το καλοκαίρι, πολλά παιδιά μαζί. Ευτυχία. Με κάτι μικρά ποδηλατάκια Eska, ανατολικά, βαριά κι ασήκωτα. Είχαμε δει, δυό και τρεις φορές, τον "Ξένοιαστο Καβαλάρη" στη "Ρία" και το ζούσαμε το έργο στον παραλιακό δρόμο, δεκατετράχρονα ήμασταν. Μαζί μας και λίγα κορίτσια, τι ωραία που τα βλέπαμε τα κορίτσια. Τα μαλλιά της Λένας στον αέρα όταν τρέχαμε στις κατηφόρες, τα θυμάμαι. Ζούσαμε τότε όλοι σε κάτι ασήμαντα σπιτάκια που έχτισαν οι πατεράδες μας πριν το 70, δεν ήμασταν αστοί -αλλά γιατί πρέπει να καίγονται οι αστοί; Κάποιοι τώρα σαν να χάρηκαν που πεθάναμε, δεν το κατάλαβα. Κοντά μας χάθηκαν και οι άλλοι, οι περαστικοί, αυτούς τους έριξαν στο Μάτι, δεν το γνώριζαν, αθώοι.

Και ήταν και τα παιδιά, τα δικά μας και τα παιδιά των άλλων. Που ζούσαν μέχρι χθές μαζί μας κι έκαναν τα ίδια πράγματα σχεδόν που κάναμε κι εμείς παλιά. Η ίδια μανία με το ποδήλατο για παράδειγμα -η Εβίτα ήταν και πρωταθλήτρια-, οι ίδιες βόλτες κάτω από τα ίδια πεύκα, οι ποδηλατάδες στους ίδιους δρόμους, τα ίδια φλερτ, τα μπάνια στην ίδια θάλασσα. Χάθηκαν και τα παιδιά. Εμείς προλάβαμε και ζήσαμε, τα παιδιά όχι.

Θα μας ξεχάσετε όλους, φυσικό είναι, και τι σημασία έχει. Ας μείνουν μόνο τα ονόματα των παιδιών. Δημήτρης Αλεξόπουλος, 13 ετών. Εβίτα Φύτρου, 13 ετών. Ανδρέας Φύτρος, 11 ετών. Σοφία Φιλιπποπούλου, 9 ετών. Γιώργος Κοκκινίδης, 9 ετών. Κasper Korzeniowski, 9 ετών. Βασιλική Φιλιπποπούλου, 9 ετών. Δημήτρης Κοκκινίδης, 5 ετών. Μαρία-Ηλιάνα Χερουβείμ, 5 ετών. Ευπραξία-Μελίνα Χερουβείμ, 5 ετών. Δημητρίου (αβάπτιστο), 6 μηνών.

 Μην ξεχάσετε τα παιδιά.

(δημοσιεύτηκε στο τεύχος του περιοδικού The Book' s Journal που μόλις κυκλοφόρησε)

Μάτι, 25.7.2018

Constantin Pittas

Κάθε πρωί…

«Κάθε πρωί
Καταργούμε τα όνειρα
Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια
Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο

Κάθε πρωί

Χαιρετάμε τοὺς χθεσινούς φίλους
Οἱ νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες
-Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
(Ασήμαντες απαριθμήσεις

-Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.
Μα πού τελειώνει ἡ μοναξιά;)