Παρασκευή 10 Μαρτίου 2023

Πάνε τα παιδιά.




Θα συνοψίσω...
Πάνε τα παιδιά. Τα φροντίζεις, τα προσέχεις, τα πας στους γιατρούς, τα διαβάζεις, ξενυχτάς στους πυρετούς, τα πηγαινοφέρνεις στα πάρτυ, καραούλι έξω από το club, μην μπουν σε κάνα αυτοκίνητο της συμφοράς, πρόσεχε παιδί μου, αγωνία 24 ώρες 7 μέρες την εβδομάδα, τα σπουδάζεις, μαγειρεύεις πρωί βράδυ ταπεράκια, ξέρεις ότι είμαστε οι άνθρωποι στα χέρια του Θεού, ανάβεις καντηλάκια, προσεύχεσαι, ότι πιστεύει ο καθένας, και τελικά ανακαλύπτεις ότι όχι δεν είμαστε στα χέρια του Θεού είμαστε στην τύχη της αβάσταχτης ελαφρότητας της εξουσίας.
Γιατί είναι κάπου ένας τύπος, που τελειώνει το λύκειο και μπαίνει αχθοφόρος στον ΟΣΕ, κι από κει τον στέλνουν διοικητικό στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση, και λίγα χρόνια πριν την σύνταξη, μετράει τα κουκιά, βρίσκει ότι πιο γρήγορα και με πιο πολλά λεφτά θα βγει σύνταξη από σταθμάρχης, και βρίσκει το βύσμα το πολιτικό, που κι αυτό με βύσμα βρέθηκε στην θέση την πολιτική όχι με την αξία του και βύσμα στο βύσμα, το ένα βύσμα με το άλλο βύσμα, ανάμεσα γλυφτρόνια για να μην τρίβονται τα βύσματα μεταξύ τους και πετάξουν σπίθα, και αναφλαγούν, τα γλυφτρόνια κάνουν πολύ καλή δουλειά αλλιώς τα βύσματα θα καίγονταν μεταξύ τους, βύσμα το βύσμα σου χαλάνε το παιδί μέσα σε μια στιγμή.
Και τι μαθαίνεις εκ των υστέρων. 
Μαθαίνεις πως έχεις πληρώσει συστήματα ασφαλείας για να πηγαίνει το παιδί σου με ασφάλεια που δεν δούλεψαν ποτέ, μαθαίνεις ότι μια σιδηροδρομική γραμμή την πλήρωσες 15.000.000.000 δις δις δις όταν πολλές γραμμές στην Ευρώπη τους κοστίζουν τα μισά και λειτουργούν, δισεκατομμύρια που τα πλήρωσες πεταμένα στα βύσματα, και σε κάποιους που ζουν όλη τους την ζωή δημοσία δαπάνη, και δεν χορταίνουν, δεν σταματούν, δεν έχουν όριο.
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι το τρένο δεν τράκαρε με άλλο τρένο, τράκαρε με το σύστημα. Κι εκεί τρελαίνεσαι. Και βλέπεις εγκατάλειψη παντού, αθλητικές εγκαταστάσεις δεν έχουμε λεφτά, μεταφορές δεν έχουμε λεφτά, πολιτισμό δεν έχουμε λεφτά, παιδεία δεν έχουμε λεφτά, υγεία δεν έχουμε λεφτά, ένα φτωχό κράτος με πλούσιους πολιτικούς.
Και λες, εντάξει ρε μπαγάσα, το βουλώνω μια ζωή, μια ζωή κάνω τον μαλάκα, όμως τώρα, που μαζεύεις δείγματα από τα παιδιά μου, κομματάκια, ότι απέμεινε, και μου το γυρνάς σε κουτάκια, τώρα δεν μου αφήνεις άλλο περιθώριο, καταλαβαίνεις; Τώρα πρέπει να βρεις απαντήσεις γιατί όλοι έχουμε πολλές ερωτήσεις. Πως φτάσαμε ως εδώ.
Αυτά εν συντομία.

Kalliopi Evangelidou





8 σχόλια:

  1. Τα ερωτήματά σου, είναι τα ίδια με αυτά που κάνει κάθε απλώς πολίτης σήμερα. Και δυστυχώς οι απαντήσεις δεν είναι τόσο εύκολες. Διότι στην εξίσωση της απάντησης, οφείλουμε να βάλουμε και τον εαυτό μας, που με τον δικό μας τρόπο, δίνουμε χώρο σε όλη αυτήν τη κατάντια. ¨Όχι, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, αλλά τα ανεχτήκαμε όλοι μαζί.
    Δυστυχώς, το σημαντικό που είναι πως αλλάζει αυτή η κατάσταση, δεν τον βλέπω στον ορίζοντα!
    Την Καλημέρα μου, Βιργινία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως το λες Βασίλη μου, τα ανεχτήκαμε όλοι μαζί για πολλά πολλά χρόνια. Και τώρα τι; Κανείς δεν με πείθει. Είναι μεγάλη η απογοήτευση. Καλησπέρα ευχαριστώ για την παρουσία σου.

      Διαγραφή
  2. Πόσο ανθρώπινα προσεγγίζεις την τραγωδία κορίτσι μου... Ό,τι κι αν κάνουμε, όπως κι αν κινηθούμε, η καρδιά μας είναι μαύρη και το χαμόγελο αν χαράξει στα χείλη βεβιασμένο...
    Δυστυχώς όλοι οι υπεύθυνοι προβληματίζονται εκ των υστέρων... Πρέπει να ζήσουμε τον εφιάλτη για να κινηθούν και... Οι τόσες αδικοχαμένες ψυχούλες δεν γυρίζουν πίσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζούμε εδώ και χρόνια τραγικές καταστάσεις Mary μου και όσο δεν πάει κανείς φυλακή για τα πεπραγμένα του θα χειροτερεύει το θράσος τους. Και μιλώ για όλους, πολιτικούς και εργατοπατέρες.
      Την καλησπέρα μου και ευχαριστώ που πέρασες.

      Διαγραφή
  3. Ναι, είναι μια τέτοια καταιγίδα ερωτήσεων, που σού έρχεται κατεβατά στο κεφάλι κάτι τέτοιες περιπτώσεις, Βιργινία μου. Και φτάνεις στα λεγόμενα της υπογράφουσας, που είναι και σκέψεις όλων μας.
    Πάλι δυστυχώς θα πάμε στο μέγα ερώτημα, καλή μου φίλη, "πόσο χώρο δώσαμε σε όλο αυτό το σύστημα" να κάνει δικό του το σύμπαν! Πόσο χώρο κρατήσαμε εμείς να "παίξουμε τη μπάλα μας"; Μηδέν!
    Η ανοχή είναι παραίτηση και εκχώρηση δικαιωμάτων, Βιργινία μου. Και από εκεί οφείλουμε να ξεκινήσουμε.
    Μια κοινωνία σιωπηράς πλειοψηφίας, η οποία θυμάται έτσι να ασχοληθεί επιδερμικά με τα πολιτικά δρώμενα, 10 μέρες πριν τις εκάστοτε εκλογές, δεν έχει ελπίδα μήτε δικαιώματα. Τα έχει εκχωρήσει όλα στον εκάστοτε διαχειριστή.
    Κρίμα στις ψυχές και στα χαμένα όνειρα, κρίμα.
    Την καλησπέρα μου, Βιργινία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με τι κουράγιο να ξεκινήσουμε Γιάννη μου όταν δεν υπάρχει φως και ελπίδα πουθενά. Όσοι υπάρχουν είναι χρεοκοπημένοι, οπότε;; Ασε και δεν είμαι καλή στα γραπτά το ξέρεις.
    Καλό απόγευμα να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπέρα Βιργινία. Το κείμενο και τα σχόλια με κάλυψαν πλήρως. Το θα αποδοθεί δικαιοσύνη που λένε πολιτικοί και δημοσιογράφοι δεν με καλύπτει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα δυο δάκρυα...

  Από τη γη δύο δάκρυα, θερμά μαργαριτάρια ανέβηκαν  και στάλαξαν στου Πλάστη τα ποδάρια.
 Κι’ είπε το πρώτο τρέμοντας στο Θείο Θρόνο
 Εμένα...