Στ’ απόβραδα του κόσμου.

Στ' απόβραδα του κόσμου
υπάρχουν άνθρωποι που φυλαγμένο κρατούν ένα κερί, ξέροντας πως το αντιφέγγισμά του γλυκά απαλύνει τα στοιχειά
κι η μοναξιά δεν είναι πια απέραντη.
Ανάβουνε φωτιές, λεν ιστορίες κάτω απ το στοργικό του φεγγαριού χαμόγελο,
κοιτούν ψηλά, επινοούν ελπίδα.
Κι έτσι υπάρχει κάπου, κάποιος που έχει ένα σχέδιο, που τους προσέχει
κι ο κόσμος δεν είναι όσο άδειος μοιάζει.
Στ' απόβραδα της πίστης
πόνοι και θλίψεις βγάζουν την ευτυχία που φορούν ολημερίς για μάσκα,
κάθονται δίπλα δίπλα με μάτια γυάλινα στη μέση οικείων ερήμων,
ζευγάρια ξαπλώνουνε μαζί κι όμως απέραντα μακριά ο ένας απ τον άλλον
-νησιά ερημωμένα σε στερεμένες θάλασσες,
κορμιά κινούμενα σ' αμετακίνητες ζωές.
Στ' απόβραδα του φόβου
της έγνοιας -μα όχι της επιθυμίας- άνθρωποι,
αθόρυβα, ρουφάν, ολονυχτίς, το μαύρο, εκπνέοντάς το ασθμαίνοντας την άλλη μέρα.
Και στης σιωπής τ' απόβραδα,
άλλοι εξαγοράζουνε τον ανονείρευτό τους λήθαργο
με κάποιο χάπι,
και άλλοι άγρυπνοι
επίμονα φυλάν τα Όνειρά τους απ τη λήθη.