Υπάρχουν γυναίκες με ψυχή κήπου
ανθίζουν, μαραίνονται, φυλλορροούν, αιμορραγούν,
αναπαράγονται
με κιρκαδική ροή, με αυτιστική πλήξη
μέχρι να σβήσουν οριστικά ως
τον αφανισμό τους
κι αν τις ρωτήσεις το ίδιο θα έκαναν από την αρχή
οι γυναίκες με την ψυχή κήπου
θα πρόσφεραν τα εαυτό τους γύρη τροφή στα
λεπιδόπτερα
να γέρνουν ξένοι πάνω τους να γεύονται γεννήτορες να
γεννούν να γίνονται εραστές ξενιστές
της καταστροφής τους
έτσι περιμένουν καρτερικά χωρίς ποτέ να παραπονεθούν
αγκιστρωμένες στη ζωή
ρίζες τραχιές
οι γυναίκες με την ψυχή κήπου
ζουν για τη θαυμαστική στιγμή που τα χρώματα
προσπερνούν
που τα φτερά ξεδιπλώνονται
και η λεπίδα του πόθου επικρέμαται
κοφτερή,
δαμόκλειος των εραστών η αποδημία
Ελένη Ν. Γαλάνη
από τη συλλογή Terrarium,
To Πείραμα του Ward, 2014
Εξαιρετικό Ποίημα Βιργινία μου. Και θα τολμούσα να πω με εικόνα που είναι πολύ αισθησιακή. Τις ευχές μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο Βιργινία μου!! Άντε και είχα επιθυμήσει τις εγγραφές σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σαι καλά
Φιλάκια
Το ποίημα εξαιρετικό Βιργινία μου και σε νόημα και σε απόδοση συναισθημάτων!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά δεν μπορώ να μην σταθώ και στην αύρα του σπιτιού σου, την τόσο ζεστή και φιλόξενη.
Σε φιλώ