Η βροχή κρύωνε έξω, στο δρόμο. Χτυπούσε το τζάμι και φώναζε, κρυώνω.
Ήτανε, πράγματι, χειμώνας.
Το τζάμι τη λυπήθηκε, της άνοιξε, την έβαλε μες στο δωμάτιο.
Ο άνθρωπος έγινε έξω φρενών.
Είσαι τρελό, του φώναξε, πού ξανακούστηκε να μπαίνει η βροχή μες στο δωμάτιο;
Είσαι τρελό.
Μα είναι βροχή δωματίου, είπε ήρεμα το τζάμι,
δεν ακούς τι ωραία που ηχεί πάνω στο πάτωμα, πάνω στο τραπέζι, πάνω στο μέτωπό σου;
Είναι βροχή δωματίου.
********
Βροχή δωματίου ...
Πρόκειται για μια πολύ ευαίσθητη βροχή και εντελώς εξημερωμένη. Οικόσιτη θα έλεγα. Έξω, στη ύπαιθρο, κρυώνει, γι' αυτό από τη στέγη μου τρυπώνει μέσα στο σπίτι μου, μέσα στη ζωή μου. Κάθε φθινόπωρο, κάθε χειμώνα, την καρτερώ ανυπόμονα, απλώνοντας παντού βάζα, λεκάνες, κατσαρόλες και κουβάδες, για την υποδοχή της. Κι αυτή έρχεται και, με τα λεπτά, λεπτεπίλεπτα δάκτυλά της (πιο λεπτά ακόμη κι από της καλής μου), κρούει όλα αυτά τα σκεύη και την ψυχή μου κι ήχους παράγει μουσικούς απείρου κάλους. Αν δεν την γνωρίζετε ήδη, σας την συνιστώ ολοψύχως. Για να 'ρθετε σ' επαφή μαζί της, δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια. Φτάνει απλώς να μήν αλλάζετε τα τσακισμένα κεραμίδια σας, να μη μονώσετε την τσιμεντένια στέγη σας. Τα υπόλοιπα αφήστε τα σ' αυτήν. Θα βρεί σίγουρα το δρόμο να εισχωρήσει στη ζωή σας.
Αργύρης Χιόνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου