Απαντώ στη σιωπή σου μ' ένα φως ήρεμο...
Το αίμαι μου καίγεται σαν ένα μακρύ δάσος
σε μιάν απέραντη πλαγιά.
Όσο κι αν ένας όμορφος ήλιος βασίλεψε, σού γράφω.
Αν όχι τίποτε άλλο, σ' ένα μικρό φύλλο χαρτιού
σού γράφω και σού στέλνω
το παιδικό μου αλάβωτο χαμόγελο
σαν ένα φεγγάρι μέσα σε μια στέρνα...
Κι αν σκίστηκε το χώμα μου στα δύο,
κι αν χάσκει η ύπαρξή μου
σαν ένας τοίχος ανοιγμένος
κάτω απ' την κοιλιά μιάς φορτωμένης καταιγίδας,
πες τους πως σού στέλνω
το παιδικό μου αλάβωτο χαμόγελο
σαν ένα φεγγάρι μέσα σε μια στέρνα.
Κατά μήκος του ποταμιού
που κατεβαίνει στην κοιλάδα,
δίπλα στις λεύκες που σού νανουρίζαν
τη λύπη, γράψε στο νερό
τ' όνομά μου: Ελπίδα.
τ' όνομά μου: Αγάπη
τ' όνομά μου: Σιωπή.
Τάραξε πάλι το νερό.
Σβύσε τα ίχνη μου πάλι.
Πες τους πως είμαι ένας ελεύθερος άνεμος
που γυρνά μέσα στο μέλλον...
Πες τους πως, εγώ κι ο ήλιος είμαστε πάντοτε σε πορεία.
Πως όταν κάθε Κυριακή ντύνομαι τις ελπίδες μου
γιομίζει καθώς περπατώ ο κόσμος.
Εσύ, έτσι πες τους.
Πως δεν σούγραψα τίποτα.
Πως σούστειλα μονάχα
το παιδικό μου αλάβωτο χαμόγελο
σαν ένα φεγγάρι μέσα σε μια στέρνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου