Ποτέ δεν γυρίσαμε να κοιτάξουμε πίσω
τη νεκρώσιμη ακολουθία των ονείρων μας
βαδίζοντας στο μονόδρομο
όπου δεν χωρούσαν οι πρώιμες αντιλήψεις
και τα πυρετικά σχέδια
που καταστρώναμε παιδιά παίζοντας στο ηλιόφως
γελώντας χαρούμενα
σε μια ξύλινη κούνια κάτω από έναν ανέφελο ουρανό
Τώρα οι μέρες τελείωσαν και βρισκόμαστε μακριά
είναι τόσο αργά για να αλλάξουμε πορεία
για να ξαναπιστέψουμε στα όνειρα
και να βγούμε από το μονόδρομο
Μονολογούμε μια υποφερτή δικαιολογία
πως ήμασταν υπνωτισμένοι
πως παγιδευτήκαμε από πλαστά σήματα
Οι δρόμοι που απορρίψαμε
πάντοτε θα μας στοιχειώνουν σαν δίχτυα
σαν πνιγμένες ζωές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου