Στο χορό με κάλεσε πάλι το Αννούλι μου που δεν με ξεχνάει ποτέ, ευχαριστώ καλή μου!
Που λέτε ήταν άνοιξη ήμουν δεν ήμουν 15 όταν μια φίλη από το φροντιστήριο αγγλικών με κάλεσε στο πάρτι που θα έκανε. Πέταξα από την χαρά μου δεν με είχαν ξανακαλέσει. Πήγα στο σπίτι το ανακοίνωσα και ζήτησα την άδεια από τους γονείς μου.
Ο πατέρας ρώτησε " θα έχει και αγόρια?" φυσικά απάντησα άστραψε και βρόντηξε ο μπαμπάς "σιγά μην σ αφήσω να πας με τους ψαλιδόκωλους" μου είπε { τους έλεγε έτσι γιατί είχαν σκίσιμο τα σακάκια τότε} δεν πας πουθενά".
Κλάματα με λυγμούς εγώ για μέρες ως που ήρθε η βοήθεια της θείας. Μην κλαις χαζή μου είπε θα πούμε ότι θα μείνεις σε μένα και θα πας μόνο κοίταξε να έρθεις νωρίς μην έχουμε λαχτάρες, ναι ναι έτσι ακριβώς το είπε σα να την βλέπω τώρα"μην έχουμε λαχτάρες".
Έφτασε η πολυπόθητη μέρα με πήγε ο μπαμπάς στην θεία και όλα μια χαρά. Ανυπομονούσα να περάσει η ώρα, ξέρετε πόσο δύσκολα περνάει η ώρα όταν περιμένεις κάτι, το απογευματάκι όταν άρχισε να σουρουπώνει ντύθηκα, στολίστηκα, δεν βάφτηκα {ποτέ στην ζωή μου δεν βάφτηκα, αυτό σας το λέω για να καταλάβετε πόσο όμορφη ήμουν χαχαχα αλλά και σήμερα που δεν είμαι όμορφη πάλι δεν βάφομαι κλείνω την παρένθεση} φόρεσα ένα ροζ φορεματάκι που μου είχε ράψει η μαμά μου και εννιά η ώρα χτυπούσαμε το κουδούνι της Μάρθας με άφησε η θεία μου με την υπενθύμιση "όπως είπαμε μην αργήσεις".
Μπαίνοντας βρήκα αρκετά παιδιά μαζεμένα μαζί και τον Γιάννη ένα παιδί που μου άρεσε τρελά αλλά ήταν 3-4 χρόνια πιο μεγάλος και ποτέ δεν με είχε προσέξει { τουλάχιστον έτσι νόμιζα}.
Αφού χορέψαμε ξεσαλώσαμε με τους τρελούς χορούς της εποχής κάποια στιγμή κάποιος έβαλε αυτό το τραγούδι
Αυτό ήταν το πρώτο σφιχταγκάλιασμα της ζωής μου και νομίζω το πιο γλυκό.
Καλή Κυριακή σε όλους!
10/7/2016
Λατρεμένη ανάρτηση αυτή Βιργινία μου, την θυμάμαι....!εξαιρετική. Αναμνήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή