Ο Μόντι πέθανε σαν σήμερα. Ο Μόντι που ζωγράφιζε τα κορίτσια του τυφλά επειδή δεν γνώριζε την ψυχή τους. Επειδή «Όταν γνωρίσω την ψυχή σου, θα ζωγραφίσω τα μάτια σου» έλεγε. Ο Μόντι που οι προσωπογραφίες που έκανε ήταν οι γυναίκες που εμπιστεύθηκε. Ερωμένες και σεξεργάτριες.
Ο Μόντι που έμπαινε στα καπηλειά με ένα μολύβι κι ένα χαρτί κι αντάλλαζε τα σχέδια του για ένα ποτήρι αλκοόλ. Φυματικός κι άρρωστος κι αλκοολικός. Τοξικοεξαρτημένος και Εβραίος. Στιγματισμένος. Ο Μόντι που ζωγράφιζε τις πόρνες και τις φτωχές επειδή ήθελε να τις υμνήσει με το έργο του. Επειδή τους άπορους ήξερε κι αυτούς ζωγράφιζε. Ο Μόντι που έμπνευσή του ήταν οι "καταραμένοι". Επειδή κι αυτός καταραμένος ήταν. Μόντι. Ο Μόντι που προτιμούσε να τον θεωρούν "μεθύστακα" παρά φυματικό επειδή " Έτσι, δεν έβλεπαν πάνω του τα σημάδια της φυματίωσης.Οι αλκοολικοί, άλλωστε, ήταν αποδεκτοί. Οι φυματικοί όχι.»
Ο Μόντι που έκανε μια και μόνο έκθεση. Με τα γυμνά του. Που στη βιτρίνα είχε τοποθετηθεί ένα από αυτά. Που το γυμνό κορίτσι του Μοντιλιάνι προκάλεσε τη συντηρητική κοινωνία. Που η έκθεση έμεινε μόνο τρεις μέρες. Η αστυνομία την απαγόρευσε.
Ο Μόντι που αγαπήθηκε από τη Ζαν. Που κι εκείνος την αγάπησε. Τη Ζαν τη φοιτήτρια καλών τεχνών. Που έμεινε μαζί του ως το τέλος. Που όταν εκείνος πέθανε εκείνη μια μέρα μετά την κηδεία του πήδηξε από τον 5ο όροφο, να πάει μαζί του, είναι άδικη η ζωή χωρίς αυτόν και λίγη. Που είπαν για εκείνην «Αργά τη νύχτα μπορούσε κανείς να τον δει πλάι στη Ζαν Εμπιτέρν, σιωπηλή, εξαντλημένη, καχεκτική, με τις μακριές της κοτσίδες της στην πλάτη, αγνή, τρυφερή, μία αληθινή Παναγία δίπλα στον θεό της» . Που ζήτησε να ταφεί κοντά του. Που οι γονείς της δεν το έκαναν. Θεώρησαν τον Μόντι υπεύθυνο για την αυτοκτονία της. Που έπρεπε να περάσουν δέκα χρόνια για να τους βάλουν μαζί για να γίνει αυτό που έγραψε σε ένα ποίημα ο Λειβαδίτης "Κι όταν πεθάνουμε,να μας θάψετε κοντά. Για να μην τρέχουμε μέσα στην νύχτα για να συναντηθούμε".
Ο Αμεντέο Κλεμέντε Μοντιλιάνι πέθανε στις 24 του Γενάρη του 1920 . Στιγματισμένος. Φτωχός. Ταλαντούχος. Άρρωστος.
Θα είμαστε πάντα με τον Μόντι, τη Φρίντα, τον Γιαννούλη Χαλεπά, κάθε έναν που η κοινωνία στιγματίζει. Κάθε έναν που η κοινωνία βάζει στο περιθώριο και κάνει αόρατο. Με κάθε άνθρωπο που βιώνει το ρατσισμό της κοινωνίας. Κάθε έναν που έκανε τις πληγές του τέχνη και ποίηση και πίνακα κι αγώνα και στίχο.
Τυφλό κορίτσι σ’ οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι.
Μια τραγική φιγούρα αλλά σίγουρα πολύ μεγάλος καλλιτέχνης. Από τους αγαπημένους μου, χάρηκα πάρα πολύ που είδα το αφιέρωμά σου, εδώ στην μπλοκοπαρέα μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην Καλημέρα μου, Βιργινία!
Βασίλη είναι αλήθεια πως έχω πολύ καιρό να μπω εδώ. Μου έχετε λείψει όλοι. Ευχαριστώ που πέρασες να είσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ωραίο αφιέρωμα. Τραγική προσωπικότητα ο Μόντι και μου άρεσε το πώς τον παρουσίασες. Χαίρομαι που βλέπω παραθυρόφυλλα ανοικτά εδώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Βιργινία μου
Καλημέρα Αννούλι μου.
Διαγραφήο Μόντι τραγικός μεν αλλά παραμένει ένας μάγος της τέχνης.
Πέρασα και άνοιξα λίγο να μπει καθαρός αέρας.
Ευχαριστώ για το γλυκό σου αποτύπωμα.
Φιλιά πολλά!
Καλό Σαββατοκύριακο Βιργινία. Κρύο και σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ Κωστή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ κι άλλο σου ποστ! Βιργινία μου, τι γίνεται; Γιατί τα έχασα εγώ αυτά; Κάτι συμβαίνει με τις ειδοποιήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή