Να είστε ευγενικοί!'

''Την ημέρα που πέθανε ο πατέρας μου, πήγα  στο παντοπωλείο και  αγόρασα μπανάνες.

Θυμάμαι να σκέφτομαι μέσα  μου , "Είναι παράλογο. Ο μπαμπάς σου μόλις πέθανε. Γιατί, λοιπόν, αγοράζεις μπανάνες;''

Χρειαζόμασταν όμως μπανάνες. Θα ξυπνούσαμε την επομένη και θα θέλαμε πρωινό   και δεν θα υπήρχαν μπανάνες στο τραπέζι - έτσι πήγα για ψώνια .

Και πολλά άλλα πράγματα χρειάζονταν ακόμα να γίνουν  , έτσι τις επόμενες μέρες θα έψαχνα θέσεις  παρκινγκ, θα  περίμενα σε κάποια ουρά εστιατορίου  και θα καθόμουν  σε παγκάκια κάποιου πάρκου . Συγκρατώντας  τα δάκρυα μου , αγωνιζόμενος  να παραμείνω  όρθιος , και γενικά σε μια προσπάθεια να μην αφεθώ ανά πάσα στιγμή  να κάνω ένα ξέσπασμα  και να κλάψω γοερά.

Ήθελα να έχω μια ταμπέλα πάνω μου, να λέει  : Μόλις έχασα τον μπαμπά μου .Σας παρακαλώ να είστε ευγενικοί και προσεκτικοί, μαζί μου .

Εκτός και εάν κάποιος περνούσε δίπλα μου ,κοιτάζοντας με βαθιά στα μάτια  ή παρατηρούσε  το περιστασιακό κόμπιασμα  στη φωνή μου και ύστερα από αρκετή σκέψη με ρωτούσε , μόνο τότε θα ήξερε τι συμβαίνει μέσα μου ή γύρω μου. Δεν θα είχαν ιδέα για τη ''τρύπα '' που μόλις άνοιξε και ΄΄κατάπιε΄΄ την κανονική ζωή( όπως την ήξερε μέχρι πρότινος ),του ατόμου δίπλα τους .

Κι ενώ δεν ήθελα να έχω πάνω μου  μια  φωτεινή ταμπέλα που να λέει  όσα βιώνω και ζω , πιθανότατα αυτό θα είχε κάνει τους ανθρώπους γύρω μου να μου δώσουν χώρο ή να μιλάνε  πιο ήπια ή να κινούνται στο χώρο  πιο προσεκτικά - και θα μπορούσε να έχει κάνει το ανυπόφορο , σχεδόν ανεκτό.

Όλοι γύρω σας: τα άτομα στην ουρά στο μπακάλικο , τα άτομα με το οποία έχετε κολλήσει στην κίνηση , τα άτομα που κάθονται δίπλα σας στη δουλειά  , τα άτομα που συνομιλείτε  στα κοινωνικά δίκτυα  ακόμα και τα άτομα γύρω από το  τραπέζι της κουζίνας σας  - όλοι βιώνουν τις παράπλευρες απώλειες και δυσκολίες   της ζωής. Όλοι θρηνούν κάποιον, τους λείπει κάποιος , ανησυχούν για κάποιον. Οι γάμοι τους καταρρέουν ή η δόση του δανείου τους καθυστερεί να πληρωθεί ή περιμένουν τα αποτελέσματα των διαγωνισμάτων του παιδιού τους ή ψωνίζουν  μπανάνες πέντε χρόνια μετά από ένα θάνατο και εξακολουθούν να συγκρατούν  με το ζόρι τα δάκρυα τους  επειδή βιώνουν την απώλεια με την ίδια ένταση όπως την πρώτη μέρα.

Κάθε άνθρωπος που προσπερνάτε μάχεται να βρει την  ειρήνη μέσα του και να απομακρύνει τον φόβο. Να κάνει τις καθημερινές του δουλειές χωρίς να ξεσπάσει  μπροστά στον πάγκο με τις  μπανάνες ή στη ουρά του πλυντηρίου αυτοκινήτων ή στην ουρά στο  ταχυδρομείο.

Ίσως δεν πενθούν το ξαφνικό, τραγικό θάνατο ενός γονέα. Τραυματισμένοι , εξαντλημένοι άνθρωποι  από τον πόνο βρίσκονται , παντού. Καθημερινά σκοντάφτουμε πάνω τους  - και όμως τις περισσότερες φορές δεν τους  αντιλαμβανόμαστε καν:

Γονείς των οποίων τα παιδιά είναι  άρρωστα, σε τελικό στάδιο .

Ζευγάρια εν μέσω διαζυγίου.

Άνθρωποι που θρηνούν την απώλεια αγαπημένων ή και  σχέσεων .

Παιδιά που εκφοβίζονται στο σχολείο.

Έφηβοι που θέλουν να τερματίσουν τη ζωή τους.

Άνθρωποι που θρηνούν την επέτειο θανάτου ενός  αγαπημένου .

Γονείς που ανησυχούν για την εφηβεία των παιδιών τους .

Σύζυγοι των οποίων οι σύντροφοι τους βρίσκονται  στον πόλεμο .

Οικογένειες που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα οικονομικά .

Μονογονείς  με λίγη βοήθεια και πολλή  έλλειψη ύπνο.

Όλοι θρηνούν και ανησυχούν και φοβούνται, και όμως κανένας από αυτούς δεν ΄΄φοράει  ΄΄ τα σημάδια. Κανένας από αυτούς δεν έχει μια φωτεινή ταμπέλα  και κανένας από αυτούς δεν έρχεται με γραπτή προειδοποίηση που να αναγράφει :

ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΑΙ . ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ

Και επειδή δεν το κάνουν , εξαρτάται από εσάς και από εμένα να κοιτάξουμε πιο  βαθιά στους γύρω μας: στη δουλειά ,στο βενζινάδικο ή στο τμήμα παραγωγής  και να μην υποθέσουμε ποτέ ότι δεν κρέμονται όλοι από μια κλωστή . Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι κρέμονται από μια κλωστή, και η  καλοσύνη μας μπορεί να είναι  η κλωστή .

Πρέπει να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας πόσο σκληρές είναι οι κρυφές ιστορίες των γύρω μας και να προσεγγίσουμε κάθε άνθρωπο ως ένα ευαίσθητο, εύθραυστο, ανεκτίμητο θησαυρό - και να τον  αντιμετωπίσουμε με προσοχή .

Όπως βαδίζετε ανάμεσα  στον κόσμο σήμερα, οι άνθρωποι δεν θα φοράνε ταμπέλες   που  να ανακοινώνουν το  πένθος τους ή  να σας ενημερώνουν για την απώλεια τους ή να σας αναφέρουν ότι είναι τρομοκρατημένοι , αλλά αν κοιτάξετε με τα σωστά μάτια, θα δείτε το σημάδια.

Υπάρχουν θλιμμένοι άνθρωποι γύρω σας .

Άνθρωποι που πενθούν .

Να είστε  ευγενικοί!

John Pavlovitz