Δευτέρα 15 Αυγούστου 2022

Οι άνθρωποι που μένουν στην πόλη τον Αυγουστο.

 



Τον Αύγουστο οι μύγες παχαίνουν ανεξέλεγκτα.

Διογκώνονται περίεργα

σαν προσδοκίες ανεκπλήρωτες.

Τα κουνούπια πάλι είναι νωθρά,

φιλιά που διαψεύστηκαν,

αφού ρουφήξουν ξένο αίμα 

πνίγονται στο σιρόπι του.

Οι άνθρωποι στην παραλία 

προσπαθούν να πιάσουν χελιδονόψαρα

τη μία και μοναδική στιγμή που αιωρούνται στον αέρα.

Όσοι μένουν στην πόλη 

καρφώνουν τα έπιπλα στο πάτωμα

μήπως και κάποιο κύμα από μία καρτ ποστάλ

ξεβράσει στη μπανιέρα καμιά φάλαινα, 

ή την ώρα που πλένουν ανύποπτοι τα δόντια 

φουσκώσει η παλίρροια σε μία φωτογραφία

και τα νερά πλημμυρίσουν τον φεγγίτη.

Στο μεταξύ έξω απ' την πόρτα

συσσωρεύονται μπουκάλια γεμάτα γάλα

ή άδεια από μπύρα, 

ενώ το γραμματοκιβώτιο ξεχειλίζει με προσκλήσεις

από γάμους και βαφτίσια που ποτέ δεν θα συμβούν.

Είναι όμορφοι οι άνθρωποι του καλοκαιριού

που αδικαίωτοι περιμένουν μία θάλασσα

ενώ πεταλίδα κολλάει επάνω τους η ζέστη

και μέσα στο ουίσκι λιώνουν 

συνέχεια 

τα παγόβουνα.




Χλόη Κουτσουμπέλη

Κυριακή 10 Ιουλίου 2022

Ηλικιωμένοι...

 



Ηλικιωμένοι...

Στη θέα τους πάντα θα βουρκώνω... Όχι από λύπηση, όχι!

Απλώς πάντα σκέφτομαι αν τελικά έζησαν όλα όσα ήθελαν...

Αν κατάφεραν να διώξουν τα τραύματα και της δικής τους ψυχής...

Αν η ζωή τους φέρθηκε καλά...

Αν κατάφεραν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν...

Αν πληγώθηκαν και μέσα τους έμεινε ένα αγκάθι να τους τρυπάει την καρδιά μέχρι το τέλος...

Αν πλήγωσαν και ο εγωισμός δεν τους άφησε να ζητήσουν συγνώμη...

Αν γεύτηκαν τη θλίψη της μοναξιάς...

Αν μέσα τους έχουν αφόρητες τύψεις για όσα έκαναν ανάποδα...

Αν έγιναν σκληροί σαν πέτρα από τις δυσκολίες της ζωής...

Βουρκώνω!

...γιατί ξέρω πως ο χρόνος δεν είναι πια με το μέρος τους, ούτε για να ονειρευτούν αλλά ούτε και για να διορθώσουν όσα έκαναν λάθος...

Βουρκώνω!...

γιατί ξέρω πως θα ήθελαν μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, να τα κάνουν όλα αλλιώς, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει για κανέναν μας...

Βουρκώνω!

...γιατί κάθε μέρα για αυτούς είναι μια δύση χωρίς ανατολή...

Να τους αγαπάμε λίγο παραπάνω τους ηλικιωμένους γιατί κουβαλάνε μέσα τους βαρύ φορτίο... Το φορτίο μιας ολόκληρης ζωής!

Κι ας έχουν και παραξενιές...Κι ας έχουν λιγότερη υπομονή από τη δική μας...Κι ας έχουν και τη γκρίνια τους...

Μήπως εμείς θα είμαστε καλύτεροι;

Κ. Ουζουνίδου.


Σάββατο 11 Ιουνίου 2022

"Ύπαρξη"





Η βροχή πότισε την κουρασμένη γη

Και η ψυχή συγκέντρωσε τους εναπομείναντες σπόρους.

Ήταν λίγοι αλλά αρκετοί.....

Σε κοίταζα όλη τη νύχτα να κλαις σιωπηλά στην ξαγρύπνια μου

Και ήξερα ότι θα γεννήσεις και πάλι πεπρωμένο.

Δεν υπάρχει μοναξιά...

Ακόμα αγγίζεις τις βεβαιωμένες πιθανότητες

Και αγναντεύεις το εκκρεμές παράθυρο..

Συνηγορεί υπέρ σου....

Προχώρησα κάποτε μέχρι τέλους το μονοπάτι σου

Και γύρισα να σου πω την αρχή σου.

Είναι φως η αγάπη....





Κυριακή 8 Μαΐου 2022

"Ζωντοχήρα"!!





-Τα παιδιά σου; 

- Ναι.

- Ο σύζυγος είναι στη δουλειά;

- Είμαι διαζευγμένη, δεν έχω σύζυγο. 

- Ω!!! Λυπάμαι, δεν ήξερα ότι είσαι ζωντοχήρα.

- Τι είμαι;

-Ζωντοχήρα!!!

Τι σημαίνει αυτό; Ας μου πει κάποιος. 

Είναι χήρα ζωντανού ανθρώπου; 

Πόσο άκυρη λέξη. Πόσο υποτιμητική.

Και την ακούμε και από νέους 

ανθρώπους. 

Ας μου πει υπεύθυνα ένας γιατί τις αποκαλούν έτσι. 

Διαζευγμένη είναι!  Ελεύθερη, το λες κι' αλλιώς.

"Ζωντοχήρα"!!

Λέγανε στα χωριά, "να φυλάγεστε από δαύτην".

Λες και είχανε καμιά ταμπέλα στο κούτελο τους. <<Ανοίξαμε και σας περιμένουμε >>.

Γυναίκες κι αυτές όπως οι υπόλοιπες. Με βαρύ σταυρό και αγώνα. Με πάθη φυσικά γιατί όχι; Όπως όλοι. 

Ναι ξέχασα. Μόνο αυτές είναι η αιτία του κακού. Εξάλλου είναι οι ζωντοχήρες. Οι δακτυλοδεικτούμενες. 

Έπρεπε να παραμείνουν τότε στον γάμο τους. Μόνο και μόνο για την κοινή γνώμη. 

Αυτές οι διαζευγμένες λοιπόν άκου.

Το μαξιλάρι τους σχεδόν κάθε βράδυ μουσκεύουν. Βλέπεις την υπόλοιπη μέρα πρέπει να κάνουν τον κλόουν μπροστά στα παιδιά τους. Εκεί το βράδυ που μένουν μόνες, συντροφιά με τις σκέψεις τους καταρρέουν. Δεν επιτρέπεται άλλη ώρα να το κάνουν. 

Κι εσύ...ναι εσύ!! Τις αποκαλείς με θράσος ζωντοχήρες!

Αν σου χαλάνε την μόστρα μην τις κάνεις παρέα.

Να σου πω και το άλλο; 

Εκείνες επιλέγουν να μη βρεθούν μαζί σου ξανά. 

Εσύ τις χαλάς την όμορφη διάθεση τους.

Εσύ και η κακία που ξεχειλίζει από το στόμα σου.

Δόξα το Θεό οι περισσότεροι δεν είναι σαν εσένα. 

Οι φίλοι και η οικογένεια είναι δίπλα τους. Τις αγαπάνε.

Τις εμπιστεύονται.

Ο χαρακτήρας δεν αλλάζει με ένα διαζύγιο ή με έναν γάμο θα έλεγα αν η άλλη το έχει στο dna της.

Πρόσεχε μόνο για κείνη την ρόδα που λένε. 

Ή ακόμη απ' αλλού το περιμένεις και

απ' αλλού σου έρχεται. 

Οπότε τον όρο ζωντοχήρα που τόσο αθώα τον πετάς κράτησε τον στον εγκέφαλο σου. Εξάλλου έτσι έμαθες. Δεν πρόκειται να αλλάξεις.

*Ελεύθερες δηλώνουν *

Έτσι νιώθουν.

Έτσι είναι!!

Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες!!


Γ. Κουρμεντάλας.






Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2022

Αμεντέο Mοντιλιάνι

 



Ο Μόντι πέθανε σαν σήμερα. Ο Μόντι που ζωγράφιζε τα κορίτσια του τυφλά επειδή δεν γνώριζε την ψυχή τους. Επειδή «Όταν γνωρίσω την ψυχή σου, θα ζωγραφίσω τα μάτια σου» έλεγε. Ο Μόντι που οι προσωπογραφίες που έκανε ήταν οι γυναίκες που εμπιστεύθηκε. Ερωμένες και σεξεργάτριες.

Ο Μόντι που έμπαινε στα καπηλειά με ένα μολύβι κι ένα χαρτί κι αντάλλαζε τα σχέδια του για ένα ποτήρι αλκοόλ. Φυματικός κι άρρωστος κι αλκοολικός. Τοξικοεξαρτημένος και Εβραίος. Στιγματισμένος. Ο Μόντι που ζωγράφιζε τις πόρνες και τις φτωχές επειδή ήθελε να τις υμνήσει με το έργο του. Επειδή τους άπορους  ήξερε κι αυτούς ζωγράφιζε. Ο Μόντι που έμπνευσή του ήταν οι "καταραμένοι". Επειδή κι αυτός καταραμένος ήταν. Μόντι. Ο Μόντι που προτιμούσε να τον θεωρούν "μεθύστακα" παρά φυματικό επειδή " Έτσι, δεν έβλεπαν πάνω του τα σημάδια της φυματίωσης.Οι αλκοολικοί, άλλωστε, ήταν αποδεκτοί. Οι φυματικοί όχι.»

Ο Μόντι που έκανε μια και μόνο έκθεση. Με τα γυμνά του. Που στη βιτρίνα είχε τοποθετηθεί ένα από αυτά. Που το γυμνό κορίτσι του Μοντιλιάνι προκάλεσε τη συντηρητική κοινωνία. Που η έκθεση έμεινε μόνο τρεις μέρες. Η αστυνομία την απαγόρευσε.

Ο Μόντι που αγαπήθηκε από τη Ζαν. Που κι εκείνος την αγάπησε. Τη Ζαν τη φοιτήτρια καλών τεχνών. Που έμεινε μαζί του ως το τέλος. Που όταν εκείνος πέθανε εκείνη μια μέρα μετά την κηδεία του πήδηξε από τον 5ο όροφο, να πάει μαζί του, είναι άδικη η ζωή χωρίς αυτόν και λίγη. Που είπαν για εκείνην  «Αργά τη νύχτα μπορούσε κανείς να τον δει πλάι στη Ζαν Εμπιτέρν, σιωπηλή, εξαντλημένη, καχεκτική, με τις μακριές της κοτσίδες της στην πλάτη, αγνή, τρυφερή, μία αληθινή Παναγία δίπλα στον θεό της» . Που ζήτησε να ταφεί κοντά του. Που οι γονείς της δεν το έκαναν. Θεώρησαν τον Μόντι υπεύθυνο για την αυτοκτονία της. Που έπρεπε να περάσουν δέκα χρόνια για να τους βάλουν μαζί για να γίνει αυτό που έγραψε σε ένα ποίημα ο Λειβαδίτης "Κι όταν πεθάνουμε,να μας θάψετε κοντά. Για να μην τρέχουμε μέσα στην νύχτα για να συναντηθούμε".

Ο Αμεντέο Κλεμέντε Μοντιλιάνι πέθανε στις 24 του Γενάρη του 1920 . Στιγματισμένος. Φτωχός. Ταλαντούχος. Άρρωστος.

Θα είμαστε πάντα με τον Μόντι, τη Φρίντα, τον Γιαννούλη Χαλεπά, κάθε έναν που η κοινωνία στιγματίζει. Κάθε έναν που η κοινωνία βάζει στο περιθώριο και κάνει αόρατο. Με κάθε άνθρωπο που βιώνει το ρατσισμό της κοινωνίας. Κάθε έναν που έκανε τις πληγές του τέχνη και ποίηση και πίνακα κι αγώνα και στίχο.

Τυφλό κορίτσι σ’ οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι.

                                                         La Belle Romaine



Όταν η άγνοια ουρλιάζει, η νοημοσύνη σιωπά.

 Ο γάιδαρος είπε στην τίγρη: "Το γρασίδι είναι γαλάζιο". Η τίγρης απάντησε: "Όχι, το γρασίδι είναι πράσινο". Η συζήτηση ...