Όταν η άγνοια ουρλιάζει, η νοημοσύνη σιωπά.

 Ο γάιδαρος είπε στην τίγρη: "Το γρασίδι είναι γαλάζιο".

Η τίγρης απάντησε: "Όχι, το γρασίδι είναι πράσινο".

Η συζήτηση άναψε και οι δύο αποφάσισαν να  λύσουν τις διαφορές τους και να πάνε στο λιοντάρι, τον βασιλιά της ζούγκλας.

Πριν ακόμη φτάσουν στο δάσος, όπου το λιοντάρι καθόταν στον θρόνο του, ο γάιδαρος άρχισε να φωνάζει: "Υψηλότατε, είναι αλήθεια ότι το γρασίδι είναι γαλάζιο;"

Το λιοντάρι απάντησε: "Σωστά, το γρασίδι είναι γαλάζιο".

Ο γάιδαρος συνέχισε: "Η τίγρης δεν συμφωνεί μαζί μου και με ενοχλεί, παρακαλώ τιμωρήστε την".

Ο βασιλιάς δήλωσε τότε: "Η τίγρης θα τιμωρηθεί με 5 χρόνια σιωπής".

Ο γάιδαρος πήδηξε χαρούμενος και συνέχισε τον διασκελισμό του επαναλαμβάνοντας: "Το γρασίδι είναι γαλάζιο".

Η τίγρης δέχτηκε την τιμωρία της, αλλά ρώτησε το λιοντάρι: "Η Αυτού Μεγαλειότητά σου, γιατί να με τιμωρήσει; Τελικά το γρασίδι είναι πράσινο".

Το λιοντάρι απάντησε: "Στην πραγματικότητα, το γρασίδι έχει πράσινο χρώμα".

Η τίγρης ρώτησε: "Γιατί λοιπόν με τιμωρείς;"

Το λιοντάρι απάντησε: "Αυτό δεν έχει τίποτα να κάνει με το ερώτημα αν το γρασίδι είναι μπλε ή πράσινο. Η τιμωρία είναι επειδή δεν είναι δυνατόν ένα γενναίο και έξυπνο πλάσμα σαν εσένα να σπαταλάει χρόνο με έναν γάιδαρο, και μετά να έρχεται να με ενοχλεί με αυτή την ερώτηση".

--------------------------

Το χειρότερο χάσιμο χρόνου είναι να μαλώνεις με τον ανόητο και φανατικό που δεν νοιάζεται για την αλήθεια, αλλά μόνο για τη νίκη των πεποιθήσεων και των ψευδαισθήσεων του.

Ποτέ μην ξοδεύεις τον χρόνο σου σε συζητήσεις που δεν έχουν νόημα...Υπάρχουν άνθρωποι που ανεξάρτητα από το πόσα στοιχεία παρουσιάζουν, αδυνατούν να κατανοήσουν, και άλλοι τυφλώνονται από τον εγωισμό, το μίσος και την αγανάκτηση.

Και το μόνο πράγμα που θέλουν είναι να δείχνουν σωστοί ακόμα κι αν δεν είναι. Όταν η άγνοια ουρλιάζει, η νοημοσύνη σιωπά. Η γαλήνη και η ηρεμία σου αξίζουν περισσότερο...

Το Ελληνόπουλο.

 

«Το Ελληνόπουλο» γράφτηκε από τον Βίκτωρ Ουγκώ το 1828 και αναφέρεται στην καταστροφή της Χίου από τους Οθωμανούς Τούρκους στις 30 Μαρτίου 1822.

Τούρκοι διαβήκαν. Χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.

Η Χίο, τα' όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,

με τα κρασιά, με τα δεντρά

τ' αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια

και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια

καθρέφτιζε μεσ' τα νερά.

Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,

στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο

κάθεται, σκύβει θλιβερά

το κεφαλάκι στήριγμα και σκέπη του απομένει

μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη

μεσ' την αφάνταστη φθορά.

Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες

για να μην κλαις λυπητερά, τ' ήθελες τάχα να 'χες

για να τα ιδώ τα θαλασσά

ματάκια σου ν' αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι

και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι

με τα μαλλάκια τα χρυσά;

Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω

για να τα πλέξης ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω

ριχτά στους ώμους σου πλατιά

μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη

και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη

και σαν την κλαίουσα την ιτιά;

Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;

Μήπως το κρίνο απ` το Ιράν, που του ματιού σου μοιάζει;

Μην ο καρπός απ' το δεντρί

που μεσ' στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει,

κ' έν' άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, Δεν σώνει

μεσ' απ' τον ίσκιο του να βγει;

Μη το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύκτα μέρα

και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα;

Τι θες κι απ' όλα τα αγαθά

τούτα; Πες. Τα` άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί;

-Διαβάτη,

μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι:

Βόλια, μπαρούτι θέλω. Να.

Μετάφραση : Κωστής Παλαμάς

Τα δυο δάκρυα...

 

Από τη γη δύο δάκρυα, θερμά μαργαριτάρια ανέβηκαν 

και στάλαξαν στου Πλάστη τα ποδάρια.


Κι’ είπε το πρώτο τρέμοντας στο Θείο Θρόνο


Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά για το δικό
 της πόνο…


Κι’ ο Πλάστης αποκρίθηκε μήτε στιγμή 
μη  χάνεις …

Σύρε να γίνης βάλσαμο το πόνο της να γιάνης.



Και είπε το άλλο τρέμοντας εμπρός 
στο Θείο Θρόνο. Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά για κάποιο ξένο πόνο …


Κι’ ο Πλάστης αποκρίθηκε «Εσύ
 μαζί μου μείνε… της Ευσπλαχνίας
 τα δάκρυα, δικά μου δάκρυα είναι…»



Ι. Πολέμης (1862-1924)

«Υπήρχαν δύο γύπες στη φωτογραφία που συγκλόνισε την ανθρωπότητα»

Το τραγικό τέλος του φωτογράφου που απαθανάτισε μια στιγμή που συγκλόνισε την ανθρωπότητα

«Υπήρχαν δύο γύπες στη φωτογραφία που συγκλόνισε την ανθρωπότητα»

Τη δεκαετία του 1990, κυκλοφορούσε ευρέως μια φωτογραφία ενός γύπα που περίμενε ένα λιμοκτονημένο κοριτσάκι να πεθάνει και να χορτάσει με το πτώμα του.

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια του λιμού του 1993/94 στο Σουδάν από τον Kevin Carter, έναν Νοτιοαφρικανό φωτορεπόρτερ, ο οποίος αργότερα κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ για αυτή την «καταπληκτική φωτογραφία».

Ωστόσο, καθώς ο Κέβιν Κάρτερ απολάμβανε το «κατόρθωμά» του και «αποθεωνόταν» στα μεγάλα ειδησεογραφικά κανάλια και δίκτυα σε όλο τον κόσμο για αυτή την «εξαιρετική φωτογραφική ικανότητα», έζησε μόνο λίγους μήνες για να απολαύσει το υποτιθέμενο επίτευγμά του και τη φήμη του, καθώς έπαθε κατάθλιψη και έχασε και τη δική του τη ζωή!

«Η κατάθλιψη του Kevin Carter ξεκίνησε, όταν σε μια από αυτές τις συνεντεύξεις, κάποιος τηλεφώνησε και τον ρώτησε τι απέγινε το κοριτσάκι. 

Ο φωτογράφος απάντησε: “Δεν περίμενα να το μάθω μετά από αυτό το πλάνο, καθώς είχα μια πτήση να προλάβω…”

Η απάντηση που έλαβε, ήταν καθοριστική “Άρα υπήρχαν δύο γύπες εκείνη την ημέρα, ο ένας κρατούσε κάμερα.”

Ήταν αυτή η στιχομυθία που τον οδήγησε σε κατάθλιψη και τελικά αυτοκτόνησε.

Ο Κέβιν Κάρτερ θα μπορούσε να ήταν ακόμα ζωντανός σήμερα και ακόμη πιο διάσημος, αν είχε πάρει αυτό το κοριτσάκι και το είχε πάει στο Κέντρο Σίτισης των Ηνωμένων Εθνών, όπου προσπαθούσε να φτάσει ή τουλάχιστον να το πάει κάπου όπου θα ήταν ασφαλές.

Σήμερα, δυστυχώς, αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Υπάρχει πάντα ένας γύπας που κερδοσκόποι από τη θηριωδία και τις απάνθρωπες πράξεις εις βάρος των άλλων. 

Ο Κέβιν Κάρτερ θα μπορούσε να είχε πάρει το κορίτσι μακριά από εκείνο το μέρος, αλλά δεν το έκανε. 

Ιδού η απάνθρωπη στάση, «είχε όλο τον χρόνο να τραβήξει αυτή τη φωτογραφία, αλλά δεν είχε χρόνο να σώσει τη ζωή του κοριτσιού».

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα εάν κατανοούσαμε ότι ο σκοπός της ζωής είναι να αγγίξουμε ζωές.

Να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση εάν θέλουμε να ζήσουμε ως άνθρωποι, ή ως «γύπες».

Σε ό,τι κι αν κάνουμε, ας θέσουμε σε πρώτο πλάνο την ανθρωπότητα. 

Σε ό,τι κάνουμε, ας σκεφτόμαστε πάντα τους άλλους και πώς μπορούμε να ωφελήσουμε την ανθρωπότητα, πώς μπορούμε να δώσουμε ένα χέρι βοηθείας και να σκουπίσουμε τα δάκρυα.

Ως εκ τούτου, όταν αναζητούμε γνώση, πλούτο, φήμη, δεξιότητες ή ακόμα και θέσεις, ας σκεφτούμε πώς μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να ωφελήσουμε τους ανθρώπους και την κοινωνία γενικότερα»

Είμαι περήφανη που έζησα αρκετά.

 

Πώς είναι να είσαι γέρος;

Τις προάλλες, ένας νέος με ρώτησε: - Πώς είναι να είσαι γέρος;

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η ερώτηση, αφού δεν θεωρούσα τον εαυτό μου γέρο. Όταν είδε την αντίδρασή μου, ντράπηκε αμέσως, αλλά του εξήγησα ότι ήταν μια ενδιαφέρουσα ερώτηση. Και μετά από προβληματισμό, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το να γερνάς είναι δώρο.

Μερικές φορές εκπλήσσομαι με το άτομο που ζει στον καθρέφτη μου. Αλλά δεν ανησυχώ για αυτά τα πράγματα για πολύ. Δεν θα άλλαζα ό,τι έχω για λίγες λιγότερες γκρίζες τρίχες και επίπεδο στομάχι. Δεν μαλώνω τον εαυτό μου που δεν έστρωσα το κρεβάτι, ή επειδή έφαγα μερικά επιπλέον "μικρά πράγματα. " Έχω το δικαίωμα να είμαι λίγο ακατάστατη, να είμαι υπερβολική και να περνάω ώρες κοιτάζοντας τα λουλούδια μου.

Έχω δει κάποιους αγαπημένους φίλους να φεύγουν από αυτόν τον κόσμο, πριν απολαύσουν την ελευθερία που έρχεται όταν μεγαλώνεις.

Ποιος νοιάζεται αν επιλέγω να διαβάζω ή να παίζω στον υπολογιστή μέχρι τις 4 το πρωί και μετά να κοιμάμαι μέχρι ποιος ξέρει τι ώρα;

Θα χορέψω μαζί μου στο ρυθμό των 50's και 60's. Κι αν αργότερα θέλω να κλάψω για λίγη χαμένη αγάπη... Θα το κάνω!

Θα περπατήσω στην παραλία με μαγιό που απλώνεται πάνω από το παχουλό κορμί μου και θα βουτήξω στα κύματα αφήνοντας τον εαυτό μου να φύγει, παρά τα λυπηρά βλέμματα των φορέων μπικίνι. Θα γεράσουν κι αυτοί, αν είναι τυχεροί...

Είναι αλήθεια ότι όλα αυτά τα χρόνια η καρδιά μου πονούσε για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, για τον πόνο ενός παιδιού, ή για το ότι είδα ένα κατοικίδιο να πεθαίνει. Αλλά είναι τα βάσανα που μας δίνουν δύναμη και μας κάνει να μεγαλώνουμε. Μια ατελής καρδιά είναι στείρα και δεν θα γνωρίσει ποτέ την ευτυχία του να είσαι ατελής.

Είμαι περήφανη που έζησα αρκετά για να ασπρίσουν τα μαλλιά μου και να διατηρήσω το χαμόγελο της νιότης μου, πριν εμφανιστούν τα βαθιά αυλάκια στο πρόσωπό μου.

Τώρα, για να απαντήσω ειλικρινά στην ερώτηση, μπορώ να πω: -Μου αρέσει να είμαι μεγάλος, γιατί τα γηρατειά με κάνουν σοφότερο, πιο ελεύθερο! -.

Ξέρω ότι δεν πρόκειται να ζήσω για πάντα, αλλά όσο είμαι εδώ, θα ζω με τους δικούς μου νόμους, αυτούς της καρδιάς μου.

Δεν πρόκειται να μετανιώσω για ό,τι δεν ήταν, ούτε να ανησυχώ για το τι θα γίνει.

Ο χρόνος που μένει, απλά θα αγαπώ τη ζωή όπως έκανα μέχρι σήμερα, τα υπόλοιπα τα αφήνω στον Θεό.

Lunyta  

Πάνε τα παιδιά.

Θα συνοψίσω...

Πάνε τα παιδιά. Τα φροντίζεις, τα προσέχεις, τα πας στους γιατρούς, τα διαβάζεις, ξενυχτάς στους πυρετούς, τα πηγαινοφέρνεις στα πάρτυ, καραούλι έξω από το club, μην μπουν σε κάνα αυτοκίνητο της συμφοράς, πρόσεχε παιδί μου, αγωνία 24 ώρες 7 μέρες την εβδομάδα, τα σπουδάζεις, μαγειρεύεις πρωί βράδυ ταπεράκια, ξέρεις ότι είμαστε οι άνθρωποι στα χέρια του Θεού, ανάβεις καντηλάκια, προσεύχεσαι, ότι πιστεύει ο καθένας, και τελικά ανακαλύπτεις ότι όχι δεν είμαστε στα χέρια του Θεού είμαστε στην τύχη της αβάσταχτης ελαφρότητας της εξουσίας.

Γιατί είναι κάπου ένας τύπος, που τελειώνει το λύκειο και μπαίνει αχθοφόρος στον ΟΣΕ, κι από κει τον στέλνουν διοικητικό στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση, και λίγα χρόνια πριν την σύνταξη, μετράει τα κουκιά, βρίσκει ότι πιο γρήγορα και με πιο πολλά λεφτά θα βγει σύνταξη από σταθμάρχης, και βρίσκει το βύσμα το πολιτικό, που κι αυτό με βύσμα βρέθηκε στην θέση την πολιτική όχι με την αξία του και βύσμα στο βύσμα, το ένα βύσμα με το άλλο βύσμα, ανάμεσα γλυφτρόνια για να μην τρίβονται τα βύσματα μεταξύ τους και πετάξουν σπίθα, και αναφλαγούν, τα γλυφτρόνια κάνουν πολύ καλή δουλειά αλλιώς τα βύσματα θα καίγονταν μεταξύ τους, βύσμα το βύσμα σου χαλάνε το παιδί μέσα σε μια στιγμή.

Και τι μαθαίνεις εκ των υστέρων. 

Μαθαίνεις πως έχεις πληρώσει συστήματα ασφαλείας για να πηγαίνει το παιδί σου με ασφάλεια που δεν δούλεψαν ποτέ, μαθαίνεις ότι μια σιδηροδρομική γραμμή την πλήρωσες 15.000.000.000 δις δις δις όταν πολλές γραμμές στην Ευρώπη τους κοστίζουν τα μισά και λειτουργούν, δισεκατομμύρια που τα πλήρωσες πεταμένα στα βύσματα, και σε κάποιους που ζουν όλη τους την ζωή δημοσία δαπάνη, και δεν χορταίνουν, δεν σταματούν, δεν έχουν όριο.

Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι το τρένο δεν τράκαρε με άλλο τρένο, τράκαρε με το σύστημα. Κι εκεί τρελαίνεσαι. Και βλέπεις εγκατάλειψη παντού, αθλητικές εγκαταστάσεις δεν έχουμε λεφτά, μεταφορές δεν έχουμε λεφτά, πολιτισμό δεν έχουμε λεφτά, παιδεία δεν έχουμε λεφτά, υγεία δεν έχουμε λεφτά, ένα φτωχό κράτος με πλούσιους πολιτικούς.

Και λες, εντάξει ρε μπαγάσα, το βουλώνω μια ζωή, μια ζωή κάνω τον μαλάκα, όμως τώρα, που μαζεύεις δείγματα από τα παιδιά μου, κομματάκια, ότι απέμεινε, και μου το γυρνάς σε κουτάκια, τώρα δεν μου αφήνεις άλλο περιθώριο, καταλαβαίνεις; Τώρα πρέπει να βρεις απαντήσεις γιατί όλοι έχουμε πολλές ερωτήσεις. Πως φτάσαμε ως εδώ.

Αυτά εν συντομία.

Kalliopi Evangelidou

Οι άνθρωποι που μένουν στην πόλη τον Αυγουστο.

 

Τον Αύγουστο οι μύγες παχαίνουν ανεξέλεγκτα.

Διογκώνονται περίεργα

σαν προσδοκίες ανεκπλήρωτες.

Τα κουνούπια πάλι είναι νωθρά,

φιλιά που διαψεύστηκαν,

αφού ρουφήξουν ξένο αίμα 

πνίγονται στο σιρόπι του.

Οι άνθρωποι στην παραλία 

προσπαθούν να πιάσουν χελιδονόψαρα

τη μία και μοναδική στιγμή που αιωρούνται στον αέρα.

Όσοι μένουν στην πόλη 

καρφώνουν τα έπιπλα στο πάτωμα

μήπως και κάποιο κύμα από μία καρτ ποστάλ

ξεβράσει στη μπανιέρα καμιά φάλαινα, 

ή την ώρα που πλένουν ανύποπτοι τα δόντια 

φουσκώσει η παλίρροια σε μία φωτογραφία

και τα νερά πλημμυρίσουν τον φεγγίτη.

Στο μεταξύ έξω απ' την πόρτα

συσσωρεύονται μπουκάλια γεμάτα γάλα

ή άδεια από μπύρα, 

ενώ το γραμματοκιβώτιο ξεχειλίζει με προσκλήσεις

από γάμους και βαφτίσια που ποτέ δεν θα συμβούν.

Είναι όμορφοι οι άνθρωποι του καλοκαιριού

που αδικαίωτοι περιμένουν μία θάλασσα

ενώ πεταλίδα κολλάει επάνω τους η ζέστη

και μέσα στο ουίσκι λιώνουν 

συνέχεια 

τα παγόβουνα.

Χλόη Κουτσουμπέλη