Κοιτάζει τα χέρια της. Πώς έγιναν έτσι; Πού βρέθηκαν τόσες φλέβες, τόσες ελιές και σημάδια, τόσες ρυτίδες στα χέρια της;
Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει. Ούτε τότε που ήταν χλωρά, ούτε που μέστωσαν, ούτε που μαράθηκαν, ώσπου ξεράθηκαν.
Όλα αυτά τα χρόνια η έγνοια της ήταν αλλού, όχι στα χέρια της: μην κοπεί, μην καεί, μην τρυπηθεί, μην το παρακάνει το βράδυ με τον άντρα της –όποτε τύχαινε, μια στις τόσες– κι ακούσει πάλι τα λόγια του, καρφί στην καρδιά της “πού τα ‘μαθες αυτά μω γυναίκα;”
Κοιτάζει τα χέρια της σαν να τα βλέπει πρώτη φορά. Ξένα της φαίνονται, καθώς κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη ποδιά της, σαν προσφυγάκια. Έτσι της έρχεται να τα χαϊδέψει.
Και τι δεν τράβηξαν αυτά τα χεράκια, στα κρύα και στα λιοπύρια, στη φωτιά, στα νερά, στα χώματα, στα κάτουρα και στα σκατά. Πέντε χρόνια κατάκοιτη η πεθερά της, αλύχτησε ώσπου να της βγει η ψυχή.
Κοιτάζει πάλι τα χέρια της. Τι θα τα κάνει; Να τα κρύψει κάτω από την ποδιά της να μην τα βλέπει, να τα χώσει στην περούκα της διπλανής, που κοιμάται με το κεφάλι γουλί, να τα βάλει στις μάλλινες κάλτσες που της έφερε ο γιος της μόλις του ‘πε ότι κρυώνει εδώ στο γηροκομείο που την έριξε η μοίρα της; Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και τώρα δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω τους. Κι όταν δεν τα κοιτάει ή κάνει πως δεν τα κοιτάει, την κοιτάνε αυτά.
imageΆνεργα χέρια, τι περιμένεις, αφού δεν έχουν δουλειά κάθονται και κοιτάνε. Δεν είναι που κοιτάνε, άσ’ τα να κοιτάνε, είναι που κοιτάνε σαν να θέλουνε κάτι. Ξέρει τι θέλουν: να τα χαϊδέψει.
Δεν θα τους κάνει τη χάρη. Ντρέπεται, γριά γυναίκα, να χαϊδεύεται στα καλά καθούμενα.
Τα κοιτάζει κλεφτά και βλέπει μια σκουριά από καφέ στο δεξί. Σηκώνεται και πάει στο μπάνιο, πιάνει το μοσχοσάπουνο και πλένει τα χέρια της. Τα πλένει, τα ξαναπλένει, δεν λέει ν’ αφήσει το σαπούνι, της αρέσει έτσι που γλιστρούν απαλά, το ένα μέσα στο άλλο, “κοίτα”, λέει, “που μ’ έβαλαν να τα χαϊδέψω θέλοντας και μη, τα σκασμένα” και γελάει από μέσα της που δεν την κοιτάνε τώρα όπως πριν, χαμένα μέσα στους αφρούς και τα χάδια, σαν να ‘χουν κλείσει τα μάτια, μην τους πάει σαπούνι και τα πάρουν τα δάκρυα.
. . . . .
Μιχάλης Γκανάς.
Από το βιβλίο «Γυναικών-μικρές και πολύ μικρές ιστορίες»
εκδόσεις Μελάνι.
Αυτά τα χέρια, τα αφημένα στην ποδιά, τα αμήχανα χέρια, της γιαγιάς που δούλευε μια ζωή στο σπίτι και στα χωράφια, της μάνας που την έφαγε το πλύσιμο στη σκάφη και η λάντζα του σπιτιού, μια ολόκληρη ζωή εξυπηρετούσαν τους άλλους και τώρα, μοναχά τους αφημένα στην ποδιά να περιμένουν ένα άλλο χέρι να τα σφίξει, να τα χαϊδέψει σαν να ήταν από μόνα τους άνθρωποι με ψυχή, να τα νιώσει, να μετρήσει πάνω τους όλα τα βουνά και τα ρέματα που πέρασαν, όλη την αγάπη που υπηρέτησαν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα κοιτούσα τα χέρια των ανθρώπων περισσότερο από τα μάτια τους.
Συγχαρητήρια στον Μιχάλη Γκανά που το έγραψε και σε σένα που το ξεχώρισες και το μοιράζεσαι μαζί μας.
Πολλά φιλιά Βιργινία μου.
Σ' αγαπώ!!!!
Μαρία μου όταν διάβασα αυτό το υπέροχο κείμενο του Γκανά έφερα στο μυαλό μου την γιαγιά μου που πάντα κάθονταν και είχε τα χέρια στην ποδιά και ο ένας αντίχειρας γυάλιζε το νύχι του άλλου και τούμπαλιν, αυτό για ώρες.
ΔιαγραφήΤότε δεν καταλάβαινα γιατί το έκανε τώρα σκέφτομαι μήπως ήταν η ανάγκη για ένα χάδι..;
Καλό βράδυ φιλενάδα να ξέρεις σ'έχω στην καρδιά μου, σε φιλώ!!
Τούτες εδώ δεν είναι απλά "γυναικών μικρές και μεγάλες ιστορίες". Είναι ολάκερη μια κραυγή πάνω στην πορεία ζωής μιας γυναίκας. Είναι ένα διαμάντι που στέκεται σαν ύμνος πάνω σε μια ολάκερη πορεία ζωής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒιργινία μου. Πόσο δυνατά χτυπά στην καρδιά μας αυτό το κείμενο του Γκανά. Ναι, είναι δικό του αλλά είναι η δική σου επιλογή που το ξεχωρίζει, αναμετριέται μαζί του και ύστερα έρχεται να μας το χαρίσει, ως δώρο στοχασμού.
Και εγώ με τη Μαρία στέλνω ένα μεγάλο "Σ' αγαπώ", μαζί με το ευχαριστώ μου.
Καλέ μου Γιάννη...Εγώ ευχαριστώ για όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω να πω τίποτα όλο να πω με συγκινήσατε πολύ εσύ και η Μαρία.
Καλή σου νύχτα.
Φιλιά!!
Εσύ μας συγκινείς πάντα με κάθε ξέχωρο κομμάτι της καρδιάς σου Βιργινία μου. Φιλιά πολλά.
ΔιαγραφήΕίσαι πάντα τόσο ευγενικός..!!
ΔιαγραφήΤα χέρια...σαν τα μάτια λένε πολλά....υπέροχο φιλεναδίτσα μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Νεραϊδούλα μου ευχαριστώ που πέρασες!
ΔιαγραφήΚαλησπέρα Βιργινία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που (ξανά)περνάω από το σπιτικό σου --σε θυμάμαι από τον Παθ, αλλά δεν είχαμε ..'αλληλοκεραστεί πολλούς καφέδες' τότε στα σπιτικά μας. ;)
Χαίρομαι λοιπόν που συναντιόμαστε εδώ κι ελπίζω να βρίσκουμε την ευκαιρία να ..τα λέμε..
Υπέροχη η εγγραφή σου.
Όπως τόσο εύστοχα είπε ο Γιάννης: 'Είναι ένα διαμάντι που στέκεται σαν ύμνος πάνω σε μια ολάκερη πορεία ζωής'..
Καλό σου βράδυ..
Smaragdoula σε θυμάμαι και εγώ, θα τα λέμε φτάνει να βρω τρόπο να μπω στο δικό σου σπιτικό προς το παρόν δεν ανοίγει η πόρτα. Θα προσπαθήσω πάλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου απόγευμα!!